View source for Utopieën van de verbeelding

''Het Totale Theater werd ontworpen door Erwin Piscator en Walter Gropius. Dit immersieve theaterconcept beoogde de scheiding tussen acteurs en publiek op te heffen en daagde de toeschouwer uit actief deel te nemen aan wat er op het toneel gebeurde.''

[[File:Grosses Schauspielhaus (Grand Theatre; by Hans Poelzig; 1919; Berlin, Germany.jpg|700px|thumb|center|Walter Gropius, Totaal Theater project voor Erwin Piscator. 1927]]
 
''Bij gebrek aan verbeelding ervaren de meeste mensen niet eens hun eigen leven, laat staan hun wereld. Anders zou het lezen van één enkele krant voldoende moeten zijn om de mensheid in beroering te brengen. Er zijn dus sterkere middelen nodig. Eén daarvan is het theater. (Q98765, 5)'' 

Op 21-jarige leeftijd trok [[Item:Q72|Erwin Piscator]] (Q72) ten strijde. De Eerste Wereldoorlog was, in de woorden van Piscator, een "gigantische stofzuiger" die een generatie zou dwingen helemaal opnieuw te beginnen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat, hoewel theatrale utopieën de hele geschiedenis van de podiumkunsten begeleiden, het conflict een uitstekende voedingsbodem was voor de bloei ervan. 

De oorlog politiseerde Piscator, die in contact kwam met dadaïstische kringen en de Spartacistische Liga in Berlijn. Kunst was niet langer een uitdrukking van gevoelens, maar een middel tot protest en interventie; een instrument van de klassenstrijd: propagandistisch, educatief, effectief. Het moet enthousiasme opwekken; het moet mensen helpen een standpunt in te nemen. In die jaren richtte hij in Berlijn het Proletarisch Theater op. 

Piscator stelde voor dat het gebruik van de technische en expressieve vernieuwingen van de theatrale avant-garde geen doel op zich moest zijn, maar een middel om een sociaal en politiek doel te bereiken. Hij pleitte ervoor de relatie toeschouwer/spektakel te veranderen door een theater te creëren dat niet probeert gevoelens te beïnvloeden, maar de rede. 

Zo creëerde hij "Trotz Allem" (In Spite of Everything) als politiek document ter gelegenheid van het congres van de KPD (de communistische partij in Duitsland): een gigantische montage van authentieke toespraken, geschriften, krantenknipsels, proclamaties, foto's, films. Nieuwe en diverse talen correspondeerden met een nieuwe vorm van enscenering, waarvoor de traditionele ruimte in Italiaanse stijl ongeschikt was. Op 12 juli 1925 ging het werk in première in het Grosses Schauspielhaus, ontworpen door de architect Hans Poelzig. De architectuur van het theater was bijzonder geschikt om een gevoel van samenkomst - van vergadering - te creëren. Max Reinhardt had hiermee al geëxperimenteerd in Georg Büchners "De dood van Danton", toen hij van de ruimte een immens parlement maakte.     

Maar Erwin Piscator had een nieuwe locatie nodig voor zijn Politiek Theater. Hij had een theatermachine nodig met de technische perfectie van een typemachine. Hij had een nieuw theater nodig, en in 1926 gaf hij opdracht aan de architect [[Item:Q21731|Walter Gropius]] (Q21731), oprichter en directeur van de avant-gardistische kunstacademie Bauhaus. [[Item:Q30524|The Total Theatre]] was bedoeld om eindelijk het streven van het moderne theater te verwezenlijken om nieuwe technische en ruimtelijke middelen uit te vinden om de toeschouwer meer dan ooit tevoren bij de dramatische actie te betrekken. 

Het ontwerp voor het Total Theatre putte uit de geschiedenis van de podiumkunsten: het Griekse theater, het circus, het Italiaanse theater, en bracht tegelijkertijd nieuwe innovaties, zoals de gangen achterin de zaal, waar de dramatische actie kan plaatsvinden of beelden kunnen worden geprojecteerd. De koepel van de zaal zelf moest bijdragen tot het scheppen van een omhullende sfeer. Het totaaltheater is de triomf van het spektakel. Hierin dringt de toneelruimte zich absoluut op aan de toeschouwer. Technologie wordt een instrument van overreding. 

[[Item:Q69|Bertolt Brecht]] (Q69), die een diep respect had voor het werk van Piscator, bekritiseerde hem: 'Hij vond het gemakkelijker om een kritische benadering van grote thema's te bereiken door ingenieuze en imposante toneeleffecten dan door het werk van de acteur. Het project van [[Item:Q71|Vsevolod Meyerhold’s]] (Q71) om een nieuwe theatrale vorm te bouwen om aan zijn dramaturgische behoeften te voldoen, werd ook gevormd door Piscators radicale bevraging van de dominante theatertypologie, zij het met andere doelstellingen en voorstellen. En we zouden hetzelfde zeggen voor de utopische en nooit gebouwde projecten voor ronde theater van: 
* [[Item:Q30639|Oskar Strnad’s Ringtheater]] (1915-1920, Q30639),  
* [[Item:Q30642|Jacob Levy Moreno’s Theater ohne Zuschauer]] (1920-1923, Q30642),  
* [[Item:Q30553|Friedrich Kiesler’s Raumbühne and Endless Theatre]] (1923-1925, Q30553)  
* of in fascistisch Italië de voorstellen van [[Item:Q30643|Filippo Tomasso Marinetti’s TeatroTotale Futurista]] (1933, Q30643)  
* en [[Item:Q30644|Gaetano Ciocca’s Teatro di Massa]] (1933, Q30644).  

Wat Piscators monumentale project Total Theatre zelf betreft, gepland voor de Mehringplatz in Berlijn, werd geen financiële sponsor gevonden, en het bleef onvoltooid; ook de beoogde onmiddellijke identiteit van toneel en publiek is een onvoltooide theatrale visie van Piscator gebleven.