De Brandt dynastie
In de 19e en begin 20e eeuw heeft de familie Brandt de toneelpraktijk in de grote Duitse hoftheaters in belangrijke mate bepaald. Hun invloed was grotendeels gebaseerd op tradities van praktische kennis, overgedragen tussen leden van de familie.
Bij gebrek aan leerboeken, opleidingsnormen of wettelijke voorschriften voor het beroep van toneeltechnicus werd de beroepspraktijk in de 19e eeuw bepaald door de persoonlijke overdracht van kennis, en de maatschappelijke positie aan het hof.
De familie Brandt, begunstigd door hoofse privileges, gaf praktische kennis door van vader op zoon, van meester op leerling. Theoretisch-systematische grondslagen bestonden nauwelijks; de toneeltechniek vond haar conventionele werkmethoden gedicteerd door de theaterarchitectuur. De toneeltechnische praktijk en de technische inrichting van nieuwe theatergebouwen werden gekenmerkt door beproefde procedures, technische oplossingen voor toneelproblemen en enkele prominente toneelhervormingsideeën van professionele autoriteiten. Via een kring van leerlingen die zich gestaag uitbreidde tot buiten de familie, bouwde de familie Brandt een effectieve professionele identiteit op. In 1929 werd in Friedrich Kranichs invloedrijke 'Bühnentechnik der Gegenwart de familie kernachtig afgeschilderd als de dragers van praktische podiumkennis.
Waarschijnlijk de meest bepalende figuur van de toneeltechnische familie - niet de enige, maar wel de grootste en invloedrijkste - was Carl Brandt (Q414), een van de vier zonen van de stoffeerder en machinist Elias Friedrich Brandt (Q413). Alle broers hadden in verschillende mate succes als theatertechnici. Naast Carl's engagementen in het Hoftheater van München en, na een korte periode rond 1848 in het Königstädtisches Theater Berlin, als hoofd van de machines in het Hoftheater van Darmstadt, onderscheidde hij zich als machinist van de eerste Festspiele van Bayreuth in 1876. Niet alleen realiseerde hij voor het eerst Wagners 'Ring van de Nibelung', maar hij was ook al betrokken bij de planning en de bouw van het theater zelf.
Carl Brandt werd gesteund door zijn jongere broer Fritz Brandt (Q415) en zijn zoon, eveneens Fritz Brandt (Q4821), die beiden onder hem studeerden. Terwijl Carl's broer meer dan vier decennia lang met succes de technische kant van de Königliche Schauspiele in Berlijn leidde, was de bekendheid van de familie Brandt sterk verbonden met de Bayreuth Festspiele. De reputatie van de Brandt's profiteerde van het feit dat zij voldeden aan Wagner's technische eisen, die als bijna onoplosbaar werden beschouwd.
De praktische deskundigheid van de familie kan, in tegenstelling tot een latere onderwijs- en beroepspraktijk gebaseerd op abstracte normen, worden geplaatst in de meer algemene ontwikkeling van kunst, technologie en wetenschap. De familie Brandt is een voorbeeld van een meester-leerling relatie die gebruikelijk was in traditionele ambachten, maar in dit geval bevoorrecht werd door het hof. De sociaal gedifferentieerde technische beroepen werden pas toegankelijker toen de technische universiteiten vorm gaven aan abstracte, theoretische kennisculturen. Hier konden nu ook degenen die niet in het beroep geboren waren, vakkennis verwerven en toepassen. Theoretische opleidingen begonnen zich af te zetten tegen een technische beroepspraktijk, die werd gevormd door genealogie en ideeën van eer - maar zonder deze deugden van praktische kennis volledig te verlaten. Friedrich Kranichs Handbuch Bühnentechnik der Gegenwart, geschreven in de jaren 1920, is een paradigmatisch voorbeeld van theorievorming over podiumtechniek op basis van genealogische traditie.
Georg Brandt, de zoon van Carl's broer Fritz en zelf een in de familiekring opgeleide theatertechnicus, schonk de verzameling toneeltechnisch materiaal van zijn vader aan Friedrich Kranich, die toen technisch directeur van de Bayreuth Festspiele was. De nalatenschap van Fritz Brandt, die als basis diende voor het handboek van Kranich en waarin de toneeltechnische praktijk van de familie Brandt in de 19e en het begin van de 20e eeuw in een schat aan materiaal is gedigitaliseerd door de Theatre History Collections van de Freie Universität en beschikbaar gesteld in een database. Tegenwoordig worden ervaring en deskundigheid verspreid door opleiding, onderwijs en normen en door leren op de werkplek, maar in de 19e eeuw waren persoonlijke en sociale banden van cruciaal belang voor de overdracht van theatertechniek en de opbouw van het technische toneelvak.