Difference between revisions of "The Empty Space (Q30734)"

From CanonBase

Rethinking what makes theatre


Het boek "The Empty Space" uit 1968 van Peter Brook beschrijft vier vormen van theater: deadly, holy, rough en immediate. Deze ideeën zijn fundamenteel geweest voor hoe regisseurs, acteurs, ontwerpers en anderen aan het eind van de 20e eeuw over theater hebben gedacht.

Peter Brook

Ik kan elke lege ruimte nemen en die een kaal podium noemen. Een man loopt over deze lege ruimte terwijl iemand anders naar hem kijkt, en dat is alles wat nodig is om een theateract te kunnen uitvoeren.

Met deze zin begint toneelregisseur Peter Brook (Q373) zijn boek The Empty Space (Q374), waarin hij in slechts twee regels zijn idee over theater samenvat. Brook zoekt naar het essentiële en schuift alle niet-elementaire componenten zoals gebaren, decoratie of beweging aan de kant. Brook werd in 1925 in Londen geboren; na vele producties, opera's en films te hebben opgevoerd, publiceerde hij in 1968 zijn eerste boek. "The Empty Space" markeerde het artistieke verlangen van de auteur om conventionele theaters, en dus de prosceniumboog, te verlaten en een lange periode van onderzoek naar de fundamentele essentie van de scenische ruimte te beginnen. In zijn project was geen plaats voor het kunstmatige of het valse, alleen voor de pure essentie van de scenografie, die hij later opvoerde in de Bouffes du Nord in Parijs (Q13498).

De tekst van "The Empty Space" is opgebouwd uit vier delen: the deadly theatre, the holy theatre, the rough theatre and the immediate theatre.

In het eerste deel analyseert Brook het deadly theatre, de theatervorm die niet alleen niet inspireert of instrueert, maar nauwelijks vermaakt. Voornamelijk te vinden in de grand opera, in de tragedie, in het werk van Brecht en vooral in het werk van Shakespeare. Hij denkt na over de acteur als instrument van de dramatische kunst en vergelijkt deze met de instrumenten van andere kunsten. Hij denkt ook na over het publiek, over de flexibiliteit van de huidige enscenering, over de tegenstelling tussen literair en theatraal, en over de dichtheid van de stilte. Deadly theatrer is een theatervorm die het publiek verliest omdat het niet kan inspireren of onderwijzen, noch vermaken. Het is een ontoereikende theatervorm voor de samenleving.

In het tweede deel gaat hij in op het holy theatre dat hij "theater van het zichtbaar gemaakte onzichtbare" noemt; dat wil zeggen dat hij nadenkt over het toneel als een plaats waar het onzichtbare kan verschijnen, zoals we in de muziek het abstracte herkennen door het concrete. Hij ziet het verlies van de oorspronkelijke ritus in het huidige theater, behalve in bepaalde oosterse theaters. "De waarheid is dat we niet weten hoe we moeten vieren, omdat we niet weten wat we moeten vieren. (Q374, 68). Hij vertelt over zijn ervaringen met de theatergroep Teatro de la Crueldad, die is opgericht om het sacrale theater te onderzoeken. "We kunnen proberen het onzichtbare te vangen, maar we mogen het contact met het gezond verstand niet verliezen: als onze taal te bijzonder is, verliezen we een deel van het geloof van de toeschouwer." (Q374, 90).

Interieur van het Bouffes du Nord theater, vlak voor het begin van de opvoering van de Toverfluit, 2010

.

In het derde deel, gewijd aan het rough theatre, wijst Brook op het volkstheater, de vorm van theater die hele tijdperken redt. Hij herinnert ons eraan dat de lange volkstraditie, behalve feesten met ongevaarlijke en vrolijke mensen, ook felle satire en groteske karikatuur is. Hij plaatst deze theatervorm tegenover het holy theatre.

In het laatste, meest persoonlijke deel, gewijd aan het immediate theatre, spreekt Brook zich uit in een autobiografische conclusie. Het onmiddellijke, het moment waarop het theater zich in het heden bevestigt, is het moment waarop het theater echt en verontrusten wordt. Die onmiddellijkheid is kenmerkend, een voorstelling die onherhaalbaar is, ook al is herhaling nodig. Het theater niet als een kunst op zich, maar als een weerspiegeling van het leven, dat voor zijn uitbeelding observatie en vorming van waarden nodig heeft om te bestaan.

In 1969 richtten Brook en producer Micheline Rozan het Centre International de Recherche Théâtrale (CIRT) op, een multinationaal gezelschap van acteurs, decorontwerpers en regisseurs. Het gezelschap toerde begin jaren zeventig op grote schaal door Azië, Afrika en de Verenigde Staten. Ze speelde in dorpen, in opvanghuizen voor immigranten en in vluchtelingenkampen, soms voor mensen die nog nooit theater hadden gezien.

In 1974 gaven Brook en Micheline Rozan het CIRT onderdak in het verlaten theater van Bouffes-du-Nord (Q7983) in Parijs. Het theater beantwoordt met zijn proporties en staat van conservering aan een esthetiek die de groep tijdens zijn reizen en met zijn onderzoek had geformuleerd. Hoewel het theater is gerenoveerd, zijn veel originele elementen bewaard gebleven, niet gerestaureerd maar met het patina en het leed van de ouderdom. Het is een zorgvuldig samengestelde ruimte die zowel theater als scenografie is, in overeenstemming met Brooks ideeën over theater.

Ontwikkelingen in de theaterpraktijk zijn, net als op andere gebieden, afhankelijk van het delen van kennis en ervaring. Peter Brook's boek "The Empty Space" en zijn praktijk als regisseur hebben ervoor gezorgd dat zijn ideeën zeer invloedrijk zijn.

(‎Created claim: time frame (P86): Post-war Period (Q30004), #quickstatements; #temporary_batch_1671183966005)
 
(‎Created claim: Link to internal Canonbase page (P23): The_Empty_Space)
Property / Link to internal Canonbase page
 +
Property / Link to internal Canonbase page: The_Empty_Space / rank
 +
Normal rank
Property / Link to internal Canonbase page: The_Empty_Space / qualifier
 +

Revision as of 09:17, 4 May 2023

Rethinking what makes theatre
Language Label Description Also known as
English
The Empty Space
Rethinking what makes theatre

    Statements

    0 references
    0 references
    77
    0 references
    G.08
    0 references
    Knowledge Transfer (English)
    0 references
    Peter Brook’s 1968 book, The Empty Space, describes four forms of theatre: deadly, holy, rough and immediate. These ideas have been foundational to how directors, actors, designers and others have thought about theatre in the late 20th century. (English)
    0 references
    Opened between yearto year

    Timeline

     

    Wikidata